اسم این وبلاگ باید می شد عقده نوشت .
یک سال بیشتره که جای دیگه می نویسم که البته چندماهی هست که اون خونه رو هم عوض کردم , میخوام بگم جایی که بشه بهش گفت بلاگ شخصی جای دیگه ست و موقعی اینجا اومدم که فکر کردم احتیاج دارم بعضی وقتا داد بزنم و احتمالا بد و بیراه بگم که دیدم این اتفاق هم زیاد نمی افته و در نتیجه این خونه همیشه خالی میمونه . بلاگ هایی که دوست داشتم خوندنشونو و احتمال می دادم دیگه پیداشون نکنم علی الحساب اینجا لینک می کردم که بعدا ( :-) ) فهمیدم می شه اینجوری رد آدمو گرفت :-)) !
انی وی ناراحت این قضیه نبودم هیچ وقت . اما یه جور مسؤلیت برام میاورد و یه جورایی فکر میکردم حتما باید اینجارو به روز کرد تا اونایی که مداوم می خوننت برنخوره بهشون . خب من که اگه جای این دوستان محترم بودم هیچ وقت همچین بلاگی رو که نوشته هاش سر و ته ندارن نمی خوندم و اونا احتمالا لطف می کنن و برای خاطر اینکه من همیشه می خونمشون اینجا سر می زنن . و نمی دونستم هم چه جوری بهشون بگم که اینجا و این نوشته ها اصلا برای خوندن نیستن و حتی خود من برنمی گردم اینارو بخونم بس که بنظرم چیپ و بیهوده ان . نوشته ها ناخوداگاه باعث قضاوت می شن و پس نوشته های هر آدمی , آدم دنبال شخصیت طرف می گرده و خب آدم دوست نداره که در موردش قضاوت نادرست بشه . اما بعدا به جایی میرسه که می بینه مهم نیست . هیچ و هیچ مهم نیست . حتی اگر ازت یه غول بی شاخ و دم بسازن هم مهم نیست .
اینجارو دوست دارم فقط برای پوریایی که گاهی اینجا میادو بارانو با این بلاگ می شناسه . برای امیررضایی که قلمش ستودنیه . برای ماندگاری که عاشق شعراشم  و خانوم خوشبختی عزیز که بخاطر لطف و محبت بی اندازشون اینجا میان .
و رهنای عزیزم که فقط کامنتاش کلی دلگرمی میده .
اینجارو دوست دارم فقط محض رفاقتی که توش هست . و فقط برای خاطر این آدما ...
و من نه برای نوشتن که برای خوندن شماست که اینجا میام .
اینارو گفتم شاید برای اینکه از این وبلاگ اتنظار پست درست و درمون نداشته باشید :دی یا انتظار اینکه پیوسته به روز بشه یا حداقل یه پست خوب توش پیدا بشه که بشه راجبش نظر داد . اینجارو فقط و فقط بودن شماست که برای من قشنگ میکنه .
حق یارتون .