... نمیشه زمین خورد و گریه نکرد ... به دادم برس بهترین نا رفیق ... هنوزم به دستای تو قانعم ... هنوز عاشقم با یه زخم عمیق ... تو این روز های سیاه و کسل ... دلم خیسه از حس بارون شدن ... تورو جون هرکی بهش مومنی ... فقط امشبو حرف رفتن نزن ... تو این روزهای سیاه و مریض ... فقط یک کمی چای واسه من بریز ... میدونم همیشه بدهکارتم ... میدونی نمیشه فراموش کرد ... من از بس که تو خوابتم زخمی ام ... نمیشه که کابوسمو گوش کرد ... نمیشه که این وحشتو دوره کرد ... نباشی نمونی نخندی بری ... یه عمری جنون رو تحمل کنم ... به دیوونگیم دل نبندی بری ... تو سیگارو خاموش کن تا بگم ... چه طور میشه با گریه هم دود شد ... چه طور میشه با خنده هم زخم خورد ... چطور میشه با عشق نابود شد ... شبایی که میترسم از فکرهام ... همیشه هوا خیس و بارونیه ... یه زن با جنونش به من یاد داد ... که عاشق شد قبل ویرونیه . . . . . .
نمی توانم گفت
که چرا درد
اندک
اندک
نام من شد
شاید نیازهای کوچکی داشت
که هرگز نمی خواست
یا نمی دانست
یا به یاد نمی آورد..
تو سیگارو خاموش کن تا بگم
چه طور می شه با گریه هم دود شد..
زیبا بود.. بعضی شعرا انگار وصف حال خود خود خود خود تو.. (مخاطب عام)
مرسی ماندگار .
توو فک لینک کردنت بودم چون یکی از راه های دسترسی به بلاگت..
مرسی .. اجازه واسه عاشقی؟؟
شوخی می کنم
لینکت کردم..
جداً نکن این کارو .
آخه این آشغالا که ارزش خوندن ندارن .
من پر خجالتم الان